De weg kwijt zijn, en dan weer op het rechte pad geloodst worden door een Vlaamse met een zachte omfloerste stem. Wie wil dat nu niet, althans dat laatste? Had er nooit zo’n zin in, veel te praktisch en daarbij zag ik al die tien jaar dat ik een Tom Tom had kunnen aanschaffen als een berg op tegen het lezen van de gebruiksaanwijzing.
Mijn moeder gaf me al een keer of twee, drie op mijn verjaardag het geld cadeau, en telkens nam ik daarvan S mee naar een restaurant. De laatste tijd bleef moeder maar zeuren wanneer ik nu eindelijk die verdomde TT ging kopen. En wij draaiden al jaren inadequate routebeschrijvingen uit van de ANWB routeplanner die ons bijna steevast leidden naar een andere plaats dan die van bestemming. Met de nodige onnodige hoogoplopende ruzies tot gevolg. En soms wel urenlange vertragingen, hijgend een al begonnen begrafenismis binnenstormen, bezweet bij een opening arriveren die dan alweer bijna was afgelopen. Dat soort dingen.
Een week of zes geleden het geval daarom toch maar eens gekocht, en sindsdien stond het werkloos op de haard in het doosje (had wel moeder en S een packshot gemaild, met de mededeling dat autoruzies binnenkort tot het verleden zouden behoren waarop S antwoordde dat ze die zou gaan missen, maar dat we vast wel andere onderwerpen voor ruzies konden bedenken). Maar hee, deze week gingen we een paar dagen naar Antwerpen, naar een voor ons nieuw adres en ik had bedacht dat S, handig met apparaten en gadgets, het onderweg maar even moest bevestigen, instellen en rijklaar maken. Bleek allemaal een fluitje van een cent uiteraard. Qua Vlaamse dames, duidelijk mijn voorkeur, hadden we Ellen en Claire. Natuurlijk koos ik voor Claire, veel mooiere naam, maar S had E al ingesteld en ik moest maar niet zo moeilijk doen. Daar gingen we, hopla! Tot aan de ring van Antwerpen wisten we gewoon alles uit ons hoofd, maar daarna wisten we het toch te verknallen. Afslag Borgerhout en godverdorie S stelde me net een vraag en ik werd ook weer eens misleid door die altijd verwarrende aanduidingen van afslagen daar, dus een afslag te vroeg. Ok. Ellen herstelde zich direct. Maar toch: in plaats van haar aanwijzingen op te volgen maakte ik een U-turn op de eindeloze weg naar Deurne. Ook dat pikte mijn nieuwe vriendin snel op. Vervolgens bleef het stil, terwijl wij volledig in het duister tastten. Godverdomme!! Zeg iets trut!! Gilde ik. Het was duidelijk dat Ellen en ik aan elkaar moesten wennen. Want een tijdje later bleef ze maar praten terwijl wij beiden probeerden haar de mond te snoeren met Hou je bek kut!!! Intussen hadden S en ik het vertrouwde gekibbel over de route weer opgepakt.
Met een tijdverlies van zo’n 15 minuten, maar ook weer winst van minstens een half uur door de geweldige instructies van Ellen na de juiste afslag arriveerden we ontspannen in het nieuwe huis van onze vrienden.
Een vriendin van me heeft moeite met oriëntatie, zelfs in voor haar behoorlijk bekende steden; reden waarom ze ook wandelend de Tom Tom altijd bij zich draagt met het ingetypte adres. En ik zelf? Sinds ik single ben heb ik geloof ik toch soms behoefte aan iemand die haar zachte armen om me heen slaat, want dan voel ik me zo verdomd alleen. Dat kan allemaal nog wel een tijdje duren. Maar ik heb al wel een soort van levenspartner, die me in elk geval kan behoeden voor allerlei misstappen op mijn pad. Ze noemt Ellen.
