Op mijn tafel staat een ouderwetse bos chrysanten. Van Dinie van de overkant gekregen. Toen ik de boodschappen afleverde stond ze al achter de deur te wachten. Hij was al aan het dazen, maar nu ook van boven. Ik word er helemaal gek van. Ze had het over haar man Wim, net terug uit het ziekenhuis. Ik wilde weer weggaan. Nee nee, ho ho, wacht eens even. Dinie draaide zich om en greep de bos bloemen die al klaarlag op een kastje.
Dinie en Wim rijden rond in het kleinste model Daihatsu. Om de beurt voeren ze de duiven in de straat bij met vogelzaad. Tot ergernis van de andere bewoners. Toen ze voor boodschappen naar Duitsland gingen met de bus vroeg Dinie me of ik het karweitje voor vijf dagen wilde overnemen. Er werd een grote baal voer met een ijzeren schepje in mijn gang geplant. Gedetailleerd wees ze de omvang van de cirkel aan die ik om de bewuste boom moest maken. Natuurlijk heb ik het niet elke dag gedaan, ik zag het nut er niet van in. Maar ik voelde me toch niet helemaal lekker toen ik na haar terugkomst tegen Dinie loog dat alles goed was gegaan. Dat gevoel verdween direct toen ik tijdens ons gesprek aan haar voordeur een warme plak in mijn nek voelde neerploffen. Ik keek omhoog. Een van Dinie’s duiven. Ik schreeuwde het uit: Godverdomme! Dinie! Rot op met je duiven!
Eerder had ze eens tegen Steffi en mij geklaagd over ‘die torren’, het stel bij haar aan de overkant dat haar duivenliefde saboteerde door het voer bij de boom weg te halen. Nee, niet die twee pootjes daarboven die zijn heel aardig. Ja, moet je horen ik heb heel lang in de Stalpert gewoond, wel dertig jaar. Daar had ik een vervelende buurvrouw zeg, dat was me toch een rochel…de conversatie bleef voortkabbelen, daar aan haar voordeur. Zoals wel vaker moest ik Dinie rigoureus de mond snoeren.
Elke zaterdagochtend laat Dinie haar kapsel bijwerken door Henny, de kapper op de hoek van de straat. Met een mooie volle coupe drentelt ze dan huiswaarts. Henny zegt dat het roodblonde haar ‘nog van haar eigen is’. Ook wist hij te vertellen dat het bij Dinie en Wim binnen een grote puinhoop is. Ze gooien niks weg, van kranten tot verpakkingen, het ligt er allemaal van jaren. Eigenlijk hebben ze thuiszorg nodig zei Henny, maar dat weigeren ze aan te vragen. Dinie is namelijk een strenge getuige van Jehova en wil alleen hulp van haar medebroeders en –zusters. Maar die zie je nooit. Ze komen alleen als ze te vreten krijgen, aldus Henny.
Ik woonde nog maar pas in de straat en was een hele tijd op reis geweest. Toen ik de sleutel weer in het slot deed stak Dinie de straat over. Ik weet niet waar je geweest bent, dat kan me ook niks schelen, maar welkom thuis.
Vanmiddag stond ik voor mijn deur te bellen. Ik zag Dinie scharrelen rond de boom voor mijn huis. Ze bleek haar werkterrein verplaatst te hebben. Plots stond ik in een onafzienbare zwerm opvliegende duiven. The birds dacht ik, van Hitchcock.
