Laatst was ik twee keer op een bijeenkomst voor ondernemers, vlak achter elkaar in dezelfde week.
Op beide bijeenkomsten zei een van de sprekers op een gegeven moment: ik wil jullie even iets heel interessants laten zien. En kwam dan met www.youtube.com/watch?v=fW8amMCVAJQ op de proppen. Oh jee, gaap, die kennen we al. Dit op het internet populaire filmpje speelt zich af in een park waar iedereen lekker ligt te relaxen in de zon. Opeens staat een jongen op en begint freakerig te dansen. Meer mensen volgen en op het laatst staat een hele menigte te swingen.
Het filmpje toont volgens de voice-over, maar ook volgens zo’n spreker, de kracht van de leider en vooral die van de eersten die hem volgen. The first followers, klinkt het, dat zijn echt degenen die een massa in beweging brengen.
Ik moest aan dit filmpje denken toen ik vorige week op een vliegveld verzeild was geraakt waar verder reizen niet mogelijk was door dichte mist. Er zou een bus komen om de passagiers naar een ander vliegveld te brengen. Het was een beetje onduidelijk waar de bus zou komen en hoe hij er uit zag. Tot driemaal toe rende het hele reisgezelschap achter een ‘leader’ aan naar een gearriveerde bus die bij nader inzien een heel andere bestemming bleek te hebben dan de onze. Hup, de kudde droop weer af. Toen kwam er een witte bus aanrijden. Een nieuwe ‘leader’ liep er zelfverzekerd, met grote stappen op af. Maar er waren geen first followers, de rest bleef achter, vertrouwde het niet. Totdat bleek dat dit wél de juiste bus was. Deze nieuwe leader had duidelijk te lijden gehad van het falen van zijn voorgangers.
Als ik, toen ik klein was, een bepaalde actie aan mijn ouders voorstelde die zij niet zagen zitten was vaak mijn laatste argument: maar x doet het ook! Daarop kwam dan steevast het antwoord: als x in het water springt, spring jij er dan achteraan? In het algemeen krabbelde ik dan terug. Zou me nu niet meer zo opstellen, maar ja ik kan inmiddels dan ook vertrouwen op een hoop levenservaring en mensenkennis. En daarbij hoef ik meestal niet af te gaan op een extern moreel kompas. Enfin. Wat later, op de middelbare school, ik zat geloof ik in de derde klas, moest ik bij Nederlands een hoorspel regisseren. Goed gedaan! Zei de juf na afloop. Ik stoer: ja vond ik ook, ach ik ben een ram en dat zijn geboren leiders (dat had ik ergens gehoord). Met korte of lange ei? Daar had ik toen zo gauw niet van terug.
Word je als leider geboren of kun je het ook worden? Het laatste, althans volgens alle opleidingen, seminars en trainingen op dit gebied. Maar er valt een hoop te leren. En gelukkig springen niet alle leiders in het water.
