Tonight we’re gonna bring you lots of happiness, love and inspiration. It’s gonna last for at least the next six months. Or maybe five. Hahaha. De vette lach is van Mavis Staples, tegen de zeventig nu en vanaf 1958 samen met haar zusjes de gospel/soulband the Staples Singers, tiranniek gecoacht door papa Pops. Vanavond in Paradiso trekt Mavis het hele spirituele register open, we vallen van de ene classic in de andere. Tussendoor uitleg over legendarische gebeurtenissen rond legendarische songs. Remember the March on Selma? We were there… Doctor Martin Luther King came up to me and said: ’ I know you’re gonna play my song, are you gonna play that song for me?’ Of: We were in a diner and they wouldn’t serve us….and then Pops said…’We shall not be moved, oh no, we shall not be moved’.
De band, en dan vooral de gitarist, legt een stevige basis en Mavis Staples rocks. Het 3-koppig koortje doet de rest. Met haar mollige knuistjes boven haar hoofd klapt Mavis ons into the groove. Het heeft iets vertederends.
Tien dagen later in de oudste kerk van Parijs, Saint-Julien des Pauvres, net op de linkeroever. Tien zwarte mannen en vrouwen en een vleugel. Gospel comme il faut. Gekleed in strakke zwarte pakken, later verwisseld voor roze priestergewaden. Een warm wij-gevoel maakt zich van me meester en ik stel mijn wc-bezoek krampachtig uit tot na Oh Happy Day. Al na drie nummers deint de hele kerk a-ritmisch mee, gearmd en wel. Zo’n beetje de helft van de aanwezigen klapt de maat op een andere noot dan de rest. Blanken kunnen niet klappen, sist S. Zeker niet als ze ouder zijn.
Single veertigers dansen op woensdagavond de salsa in een zaaltje in Nieuwegein. Flamencodanseressen in de polder met lichte teint en zwart geverfd haar. Moet je sommige gevoelsuitingen niet laten aan de landen die ze hebben uitgevonden? De Argentijnse tango gewoon in Buenos Aires ervaren? En naar buikdanseressen kijken in een obscuur Arabisch oord? Ik vond ooit een foto van mijn ouders, in de jaren zestig met vakantie op Mallorca. Hun gezichten steken door gaten in geschilderde poppen van een flamencogitarist en -danseres. Het tafereel ontroert door zijn uiterste houterigheid.
Nederlanders zijn ondernemend en expansief, altijd geweest. En moeten dus een boel mensen te vriend houden. Dat schijnt onze neiging tot diplomatiek gedrag en polderen, zelfs cultuurrelativisme te verklaren. Gretige absorptie van exotische gebruiken is van daar maar een kleine stap.
En wat te denken van de Oranjes, die op Koninginnedag de zaak bij elkaar houden en er lustig op los kaatsen, klompendansen en paalzitten. Wordt er ergens in Europa zo massaal gesalsaad, getangood en geflamencood als bij ons? Dacht het niet, toch? Welcome to the Netherlands: een smeltkroes van culturen.
