Brentano Beach? Brentano Bar? Een stadje Brentano in Italië? Nee: Huize Brentano, het rusthuis in Amstelveen waar de 105-jarige tante van mijn moeder verblijft. Brentano!!!! Dat raak ik nooit meer kwijt.
Mijn moeder was bij me aan het logeren, in de bloedhete dagen rond de WK-finale in juli 2010. Die zaterdag hadden we koffie gedronken aan de Prinsengracht, het FOAM bezocht, garnalenkroketten en kaasvlinders gekocht bij Holtkamp en in de schaduw van de tuin gehangen met kranten en tijdschriften. Tot het tijd was om op bezoek te gaan bij tante Dinky in Amstelveen. De auto in, en met een uitgebreide routebeschrijving (nee, geen TomTom) moest het goed komen. Dat dachten we. Tien minuutjes, had ik uitgerekend.
Hopla, de brede Beneluxbaan op, en op een gegeven moment moesten we dan eerst naar rechts. Daar kwamen we in een woonwijkje terecht, dat kon niet kloppen, en ik besloot een mevrouw met een hond te vragen naar de straat waar we moesten zijn. Mijn moeder was het met die tactiek niet eens: Brentano, vraag naar huize Brentano, dát moet je vragen, gilde ze. De mevrouw bleef rustig en legde geduldig de route uit. Weer de Beneluxbaan op. Maar waar we moesten afslaan, dat was niet onze straat. We zochten even rond in het buurtje, misschien kwamen we er toch nog uit. Na tien minuten besloten we om te draaien richting Beneluxbaan. Vanaf dat moment begonnen we vanuit het open raam andere automobilisten in het geheel te betrekken. Dus voor een rood stoplicht riep mijn moeder naar een joviale zestiger, in een open auto met een cowboyhoed op en een leuke meid naast zich: meneer, Klaasje Zevensterlaan, Huize Brentano!! De man haalde zijn grote sigaar even uit zijn mond: mevrouw ik weet hier nog minder dan u! Ik trok snel op, het stoplicht was op groen gesprongen. Nog allerlei andere wachtende automobilisten werden haastig toegeschreeuwd, zo tussen rode en groene lichten in. We ontmoetten vooral verbaasde tot licht verbijsterde blikken. En natuurlijk kon niemand ons vertellen waar Huize Brentano was of de Klaasje Zevensterlaan.
Nadat we verschillende zijwegen hadden geprobeerd, allemaal even breed en niet aangeduid door bordjes, reden we nu de hele Beneluxbaan af. Maar die liep eigenlijk dood! Terug. Naast ons stond een politieauto voor het stoplicht. Mijn moeder stak haar hoofd uit het raampje. Brentano! Huize Brentano!! De agenten keken elkaar even aan en konden alleen maar lachen. Waren we misschien bekend aan het raken, deze middag, op en rond de Beneluxbaan? Dan maar naar het benzinestation, hè dat we daar nog niet eerder op waren gekomen. Intussen zaten we te kibbelen of we nu richting Amsterdam reden of er juist vandaan. De pompbediende, die onze wanhoop niet ontging, gaf aanwijzingen. We moesten precies de andere kant op en dan de tweede links. Ook dit leidde niet naar het einddoel, we waren veroordeeld tot die rare Beneluxbaan leek wel. We kregen een praktische ingeving en besloten tante Dinky even te bellen, om te zeggen dat we minimaal anderhalf uur te laat waren en dat het nog wel even kon duren. Gelukkig kreeg mijn moeder een verzorgster aan de lijn. Die bleef kalm en praatte ons tot aan de parkeerplaats van Brentano.
Hoera!! We waren er!! Bezweet maar opgetogen rolden we de auto uit. Binnen zat tante Dinky in de schemering rustig aan haar kopje koffie. Ze had bonbons voor ons bewaard, van een heel goeie banketbakker uit Noordwijk.
