Ik was jarig, let’s celebrate! Voor de locatie besloten we dit jaar uit te wijken naar ‘t Chauffeurke in Antwerpen. De dj gooide vol verve weer The Final Countdown in de strijd en na een half uurtje stonden we samen met de andere gasten te stampen op heerlijke jaren ’80 disco. De bazin bracht gebraden worstjes en ik danste rond met een mevrouw die al de hele avond grijnzend half op haar barkruk hing. Rond een uurtje of 2 kwam knoerhard een serenade uit de boxen: Happy Birthday, Happy Birthday… Het hele café zong mee. Lang geleden dat ik me zo jarig heb gevoeld. Na een foto met de baas en bazin, ik tussen hen in (‘Nu komt ge op d’n televisie!’ Dat was de monitor die aan de muur hing) vroeg de bazin: moogt ge unne cocktail? Ik was best verbaasd, dat had ik van ‘t Chauffeurke niet verwacht, dat ze d’r ook cocktails shaketen. Het bleek ook ietsje anders te liggen: ik mocht mijn keuze maken tussen wodka, whisky en rum, alle drie in een obscure fles. Ik koos voor de wodka, kreeg een half gevuld limonadeglas met een flesje Looza fruitsap en een rietje d’r bij. Proost! Alweer voelde ik me erg jarig. We gingen verder met de polonaise en andere steeds wilder wordende dansbewegingen. Ik bedankte de baas en bazin hartelijk voor een onvergetelijke avond en we rolden thuis ons bed in.
Een maandje later, Koninginnedag. Doen we nooit aan. Gingen toch rond 4 uur even de stad uit voor wat provinciale oranjebeleving en kwamen terecht in het keurige Nigtevecht. Parkeerden de auto in een leeg straatje vol gerestaureerde huizen. Vlak voor een snackbar, en dachten nog daar gaan we straks even een kroketje eten. Schuin aan de overkant stond ook een auto, voor een soort van burgemeesterswoning met grote voortuin. Achter die auto, en duidelijk zichtbaar voor ons, stond een rijzige vrouw voorover gebogen, met een carnavalsgewaad dat tot hoog boven haar blote witte billen was opgetrokken. Ze deed een plasje. We bleven zitten en volgden de vrouw en haar bewegingen, een beetje verbijsterd. Waarom was die vrouw niet even naar binnen gegaan bij de snack? Ze keek ons aan terwijl ze daar zo bezig was, maar onze aanwezigheid leek niet door te dringen tot haar glazige ogen. Kijk nou, zei S: ze is nog meer van plan. En ja hoor: ook de grote boodschap werd ongegeneerd op de smetteloze stoep geparkeerd. Vervolgens sjouwde mevrouw haar lappen weer om haar billen en ging op haar hoge hakken de snackbar binnen waar ze op een kruk ging zitten. Die kroket konden we dus wel vergeten. Godver… stamelden we zoiets zou je verwachten in een achterbuurt van weet ik veel welke derde wereldstad… of misschien niet eens.
Tja schaamte, ’t blijft een emotie waarmee je wat moet schipperen. Ik laat haar weleens varen eerlijk gezegd: neemt ongemakkelijke barrières weg en levert leuke feestjes op. Maar waar blijven we geheel schaamteloos? Juist, bij hen die hun primaire driften lekker laten lopen: de dieren.
