Verdomme, kom net thuis, staat die stomme gulp wéér open. Droeg nu een spijkerbroek met een rits, maar ook bij knopenspijkerbroeken gaat het weleens mis en vergeet ik er een paar. De allereerste tekenen van de, uh, oh zo gevreesde ziekte? Hou het voorlopig maar op het wisselend dragen van knopen- en ritsenbroeken, wat mijn geprogrammeerde brein kennelijk niet aankan. Ter verklaring van mijn soms beschamende publieke verschijning. Moet er echt op gaan letten, krijg op straat namelijk nadrukkelijk starende blikken naar deze g-plek (waarom wordt me dan veel later, weer thuisgekomen, pas duidelijk).
Andere contactmomenten op straat, toch zeker al een jaar of vijftien: een wonderlijke belangstelling die jonge meisjes, van tussen pakweg drie en tien, nogal eens voor mijn verschijning lijken te hebben. In de stad of op het platteland, internationaal, alleen of in gezelschap, en door alle sociale lagen van de bevolking. Komt een moeder met haar dochtertje aan de hand me op straat tegemoet: haast geheid dat het kind daarna een paar seconden omkijkt. In de rij voor de kassa: geïnteresseerd oogcontact vanuit de wandelwagen. Eigenlijk kom ik in allerlei situaties die soms ronduit gebiologeerde blikken van zo’n kleintje tegen. Wat is dat toch? Heb het er vaak over gehad met S die het ook raar vindt. We analyseerden laatst dat ik waarschijnlijk zo anders ben dan hun eigen moeder, zó niet beantwoord aan dat beeld. Waardoor zo’n jonkie misschien wel denkt: hee, dat is ook een vrouw, zo kan ik dus later ook worden. Of juist niet.
Soms gaat de interesse best ver. Zoals laatst, toen ik de hoek omfietste van mijn straat. Een paar meisjes uit de doelgroep waren aan het spelen. Eentje kwam op me af en riep: mevrouw als ik uw naam raad, krijg ik dan een kusje? Ik fietste voorbij en riep terug: doe maar! Sophie!! Nee! Charlotte!! Nee! Ze renden me achterna, maar ik was alweer de volgende hoek om.
Tja, na onze eerste ontmoeting onthield S me als ‘die aardige oudere mevrouw’. Dat resulteerde toch al snel in een hechte relatie. Het leeftijdsverschil is inderdaad best groot, maar nou ook weer niet dramatisch of zelfs maar verdacht. Punt is: zij wijst me op mijn openstaande broek (je gulp staat open, ouwe!). Of grinnikt vilein dat ik gemorst heb. Maakt me op andere voor de hand liggende manieren belachelijk. Maar de vraag is natuurlijk: zou ook zij vroeger hebben omgekeken?
