Zag zojuist schattige film Stella, over meisje dat op een soort van eliteschool zit. Ondanks veel strubbelingen gaat ze aan het einde van het jaar toch over en mag ze op de school blijven. De filmt eindigt met Stella’s mijmeringen over alle kansen die ze nu zal krijgen in haar verdere leven.
Ging zelf ook ooit met hakken over de sloot over. Ik zat in de derde van het gymnasium, vond het uiteraard maar niets en was in heel andere zaken geïnteresseerd. Daar kwam nog bij dat ik alle bètavakken had dat jaar plus alle alfavakken. Kortom een hele kluif. Bèta was niet mijn ding, bovendien spijbelde ik veel. Zo hadden we elke vrijdag het zevende uur natuurkunde; dat vond ik te laat worden, dus klom ik gewoon na aankomst in het lokaal uit het raam achterin om mij naar het plaatselijke café te begeven. De zeer verstrooide leraar ontdekte mijn uitstapjes altijd pas als hij rapportcijfers moest berekenen, en bleek dat er bij mij wat data ontbraken. Ik moest dan een privéproefwerk doen. Dat werd natuurlijk helemaal niets. Dit soort praktijken waren niet goed voor mijn cijfers. Toch schrok ik mij een hoedje van mijn paasrapport. Zo’n vijf onvoldoendes waarvan twee vieren, ik geloof zelfs een drie. Ik zag het niet zitten dat mijn ouders hier achter kwamen, dus maakte een vriendin die goed was met Tippex er drie vijven van.
Desondanks zagen mijn ouders het naderende gevaar en besloten me een vette worst voor te houden. Vanaf mijn elfde had ik elke zaterdagmiddag, van twee tot zes, op mijn kamertje geconcentreerd de Top Veertig van Veronica beluisterd. Later kocht ik van mijn krantenwijk een pickupje, waarop ik mijn platen van David Bowie, Frank Zappa, Lou Reed, Pink Floyd en anderen draaide. Maar natuurlijk verlangde ik al een tijdje in- en intens naar een echte stereo. Mijn handige ouders besloten dat ik die zou verdienen als ik overging naar de vierde.
Ik zette een aantal tandjes bij. En het werd behoorlijk spannend. Tot op het einde. Ik droomde zelfs van de stereo. Na afloop van het schooljaar was er een party waar ik de lerares tekenen tegen het lijf liep. De lerarenvergadering was die dag geweest waar men had vergaderd over overgaan of blijven zitten. Meta, zo heette ze, vertrouwde me heel casual toe dat ik over was. Gillend vloog ik mijn vriendje in de armen. Tranen van vreugde vloeiden.
Nu ik vanavond Stella zag en aan mijn eigen finest hour terugdacht wist ik opeens: het waren helemaal niet alle kansen waardoor ik destijds zo hevig geëmotioneerd was: studeren bijvoorbeeld, vooruitkomen, van die dingen. Nee, in mijn geval was het niets meer en niets minder dan de stereo. Die was binnen.
