Het Chauffeurke was een van de weinige cafés die open waren in Antwerpen. Al na vijf minuten werd schoonbroer Alexander de dansvloer op gesleurd door dronken en woest ogende Juliaake. En wat iest een schoon jong hè, vroeg ze aan Steffi en mij. Een andere dronkaard, met verweerde bruine kop en kerstmuts op brulde in de microfoon mee met The final countdown. Er ontstond een klein opstootje onder de zes aanwezigen. Het had van doen met de diskjockey vertelde de eigenaar ons. ’t Is een goeie jongen, niet helemaal goed bij. Normaal draai ik hier de platen, Barry White en zo, goeie soul en disco. We laten hem nu draaien omdat ie zo veel platen heeft en eigenlijk is hij ook wel zielig. Maar als hij te veel heeft gedronken dan wordt ‘m agressief. Op die brommer daar voor het raam moet hij vanavond nog helemaal naar Wilrijk. Een ongeschoren norse figuur schreeuwde: ik heb ‘m jaren opgevangen. De zwakbegaafde dj bleek de zoon van Juliaake. Daar kwam ze weer: One two trie iijèèèhh. Steffi en ik werden op onze mond gekust. We kregen om de beurt haar paarse sjaal met glitters om. Juliaakes hand kwam vervaarlijk dicht bij het kruis van Alexander. Daar was de taxi. Juliaake, de norse man en de kerstmuts werden afgevoerd.
Dat was eerste kerstdag. De volgende avond hadden we gepland te gaan dineren bij St. Benedictus. Volgens een Belgische actrice in een blad het beste frietkot van heel België. Het moest in Mortsel zijn, tegen Antwerpen aan. We kwamen vanuit een heel andere hoek, en het 100.000 straten boek moest er aan te pas komen. Geconcentreerd tuurden Alexander en Steffi op de naambordjes en in het boek. We leken betrokken bij een uiterst belangrijke missie. Een paar keer zaten we fout en moesten we omdraaien. Toen we uiteindelijk, moe en hongerig, in de St. Benedictuslaan arriveerden bleek die donker en verlaten. Op een verre hoek zat het frietkot: het was gesloten.
Kerstmis, het blijft een speciale gelegenheid. In een gloedvolle sfeer reikt men elkaar de hand en krijgen ogenschijnlijk nietige zaken betekenis.
