We kijken de laatste weken af en toe een aflevering of wat van Six Feet Under. Uit een dvd box met de serie die hier nog niet op tv was. De toestanden rond de begrafenisfamilieleden Fisher zijn verslavend, en doen me verzuchten dat het in mijn eigen leven nog best meevalt allemaal.
De laatste keer zei ik tegen S: lijkt me niet echt gezellig zo’n voortdurende confrontatie met de dood. Waarop ze me herinnerde aan ons nachtelijke bezoek aan begrafenisondernemer Fred. Jaren geleden, voor het eerst op bezoek bij mijn schoonfamilie. Het jaarlijkse festival, zeer gezellig, liep op zijn eind en rond een uur of een werden we met z’n allen uitgenodigd door Fred om zijn nieuwe bedrijf te bezichtigen. We hadden al aardig wat gedronken, men weet daar wat innemen is, en gelukkig had Fred in zijn kantine een goed gevulde ijskast.
Fred had oorspronkelijk een taxibedrijf, mijn schoonbroer had er nog voor gereden maar na de uitbreiding van activiteiten ook heel wat lijken rondgebracht. We kregen een uitvoerige rondleiding, eerst door het stiltecentrum waar Fred ook zijn hometrainer had staan. Fred voorzag de procedures van nuchter commentaar in zijn korte broek, hemd, op adidas slippers en met een flesje bier. Het werd duidelijk dat de begrafenissector gewoon een business is zoals elke andere. Vervolgens ging het door de diverse ruimten met lijkkisten en vrieskisten en tenslotte zijn trots. De Rolls onder de begrafenisauto’s: de Lincoln, een stemmige strenge grijze slee.
Teruggekomen in de kantine bood Fred ons een sateetje aan, waarop schoonmoeder F zich afvroeg of ook dat uit de vriezer kwam.
Een nuchtere afwikkeling van de dood, ach misschien ook maar het beste. Mijn ouders wonen in het buitenland en toen ik daar laatst was zei mijn moeder heel praktisch: zeg, als vader mocht overlijden, dan moet niet iedereen met auto’s komen hoor da’s onhandig! Huur gewoon een touringcar af. Of 84-jarige vriendin H, die aangaf niet opgebaard te willen worden, zoals haar overleden man. Nee hoor, voor mij geen kijkdoos. Alsjeblieft!
Onlangs werd een grote klus op onverklaarbare wijze beëindigd door een opdrachtgever (‘je zit de hele dag in het café’). Ik heb er natuurlijk een advocaat op gezet, maar was er toch niet blij mee en vertelde dat mijn moeder. Meteen daarna belde ze heel schattig terug: we hebben een kleine opdracht voor je, wil je alvast het opschrift voor vaders grafsteen bedenken?
Werkelijk, tegen zoveel nuchterheid kan ik niet op. Blijf het klusje dan ook maar uitstellen… en mijn vader leeft intussen nog lang en gelukkig.
